Vlak bij Waddinxveen staat een brug. Een spoorbrug. De pijlers waar de brug op staat zijn gemaakt uit, tsja, hoe zal ik het zeggen... Een blok betok waar een enorm gat in geboord lijkt te zijn. Als kind klom je dan door zo'n gat heen, rende je naar het volgende blok, om daar precies hetzelfde aan te treffen. Maar toch, op de een of andere manier, was iedere cirkel waar je doorheen klom weer net zo interessant als de vorige! Dit gedicht gaat aan de ene kant over het leven, hoe het een sleur kan worden. Gebeurtenis na gebeurtenis, op een gegeven moment gaat het allemaal op elkaar lijken. Maar het heeft ook juist een positieve boodschap. Iedere cirkel is hetzelfde, maar toch weer interessant. Als je door alle cirkels onder de brug klimt kom je uiteindelijk uit bij een riviertje: iets nieuws dus. Zo ook in het leven: Ook al lijkt het nu allemaal saai en hetzelfde, ook al zit je in een sleur, ga door, want je weet nooit wat er nog komt.