Een simpel gedichtje. Let eerst eens op elke eerste zin. Sta, zit, lig, droom. Steeds verder wegzakkend uit de maatschappij. Door dingen die je doet, waar je voor kiest, of gewoon om wie je bent, kan je het gevoel hebben dat je niet bij al die sukkels wilt horen. Je wilt niet hollen, rennen, vliegen, elke dag. En zeker niet voor die klotebaas van je. Je wilt niet meedoen met het pesten van die jongen. En ga zo maar door.
Verder, elke tweede zin: Mensen, stad, wolken... Steeds minder interesse voor de maatschappij om je heen.
En dan de derde zin. één woord, twee woorden, drie woorden, vier woorden. Steeds meer verantwoordelijkheid.
Tegenstrijdig: je wilt niet meedoen, maar je moet...