Eén van de eerste gedichten die ik schreef met een hoop symboliek er in verwerkt. Flink negatief, overigens. Allereest de foto: dit rijtje bomen was één van de plekken waar mijn vader en ik even uitrustten op onze weg langs de Belgische kust (voor meer info, zie: Scheve toren). In die tijd was ik nogal negatief over mezelf, zelfmoord-ideeën enzovoort. Het gedicht gaat over de worsteling met het leven in een moeilijke tijd. Tussen alle mensen, met al je problemen. Ik was het zat, wilde niet meer. Wilde gewoon 'blijven liggen' waar ik was, en doodgaan. Ik wilde de reis van het leven niet lopen, ik wilde het tot een einde brengen. Ik wilde geen gezeik meer aan m'n hoofd. Maar, ik moest verder. Voor de mensen om me heen, en uiteindelijk ook voor mezelf. (En dat is maar goed ook, want anders had je dit nooit gelezen :P )