In mijn negatieve periode merkte ik heel erg dat ik alles opgekropt hield. Niemand kreeg ooit iets over me te horen, gesprekken waren oppervlakkig. Bijna niemand had het ook door dat het niet ging met mij. Ik hield me goed, leefde m'n 'gewone' leven, maar als ik eenmaal in mijn eigen kamer was, ging 'het masker' af. Naar aanleiding daarvan heb ik dit gedicht geschreven.
PS: Ik ben helemaal niet goed in alle vakken. Wiskunde, Scheikunde, Natuurkunde: allemaal een regelrechte RAMP! Maargoed, de zin "goed in alle vakken' paste beter, haha!